Het nieuws kwam harder binnen dan ik dacht. Na 25 jaar nemen ‘onze’ twee huisartsen Esther en Magdaleen eind dit jaar afscheid van hun dorpspraktijk in Werkhoven. Een kwart eeuw zorg, alsof ze er altijd zijn geweest, net als de molen of de Brink. Dat wordt een enorm gemis.
Bijna iedereen in Werkhoven heeft een verhaal over hen. Een rustige en geruststellende stem op een onrustige dag. Een bezoekje dat precies op tijd kwam. De manier waarop ze altijd even doorvroegen, iets meer tijd namen dan dat nodig was, even bekeken hoe het ermee ging. Voor hen was goede zorg meer dan wonden hechten en medicijnen voorschrijven. Onze huisartsen wisten dat gezondheid nooit alleen in je lijf zit. Mee kunnen doen, iets zinvols doen of mentaal sterk blijven vonden zij net zo belangrijk. Soms zelfs belangrijker.
Daarom zochten ze steeds vaker de samenwerking op met andere zorgverleners, met inwoners en met de gemeente. Niet omdat het moest, maar omdat het werkte: als mensen elkaar kunnen vinden en de lijntjes kort zijn, blijft een dorp gezonder en vitaler.
En misschien is dat waarom hun afscheidsidee zo raak is. Ze willen geen bloemen, geen flessen wijn. Ze vragen geld voor een bankje op de Brink. Een bankje! Op het eerste gezicht simpel. Maar dat bankje is precies waar zij jaren een pleitbezorger voor zijn geweest: ontmoeting. Daar ontstaan gesprekken. Daar wordt eenzaamheid zachter. Daar wordt gelachen, gedeeld, geluisterd.
Ontmoeting is geen luxe. Het is hét medicijn tegen heel veel problemen waar geen pil tegen helpt.
Onze nieuwe huisarts erft dus meer dan een praktijk. Ze erft een visie: dat zorg pas echt werkt als iedereen meedoet. En nu is het aan ons om dat vast te houden. Dit is de les die ik er uit leer: gezondheid begint niet in de behandelkamer, maar in hoe we met elkaar zijn verbonden.
Wypke Zuidweg
P21 Bunnik
